De picknicktafel staat midden in de zon en dat is voor ons een prima reden om even te stoppen. Helaas kijken we uit op een stinkend tankstation van een slecht merk, maar dat mag de pret niet drukken. Baby M. is het reizen helemaal zat en heeft het laatste half uur enkel tranen geproduceerd. Met al haar babykracht probeert ze zich uit de maxi-cosi te wurmen, ogenschijnlijk verlangend naar een paar minuten kruipplezier. Wij – beide moe, vies en lodderig – zijn ook wel toe aan pauze.
Gewapend met een volle fles, een speen voor noodgevallen en een aantal krakende -want: leuk – papieren gaan we zitten aan de picknicktafel. Ruim tien seconden genieten we van de zon, maar dan krijgt baby M. de fles in het vizier en betrekt de lucht. Terwijl grote M. probeert de kleine in bedwang te houden, hannes ik met water en melkpoeder. Zachte motregen komt inmiddels uit de wolken, maar we besluiten het – enigszins chagrijnig – te negeren. De wurm is immers gelukzalig aan het drinken geslagen en dat ritueel willen we niet verstoren.
Vanaf een afstandje zie ik een man naar ons kijken. Hij lijkt van Noord-Afrikaanse afkomst. Zijn blik staat bozig en zodoende slaat de schrik me om het hart. Razendsnel trekken diverse scenario’s in mijn hoofd voorbij, waarbij dat van Spoorloos – vrouw wordt ontvoerd op tankstation en eindigt onder de grond (zo, hoef je die film ook niet meer te zien) – blijft hangen. Of zou hij uit zijn op ons geld? Ik tel vlug hoeveel geld we samen hebben.
In een flits zie ik in gedachten een verrassingsaanval van hem op mijn tas, die ik handig pareer met wat Japanse vechttechnieken. Helaas weet ik dat zelfs 10-jarige jongetjes van mij kunnen winnen en schuif het heldinnengevoel opzij. Ik kijk nog eens naar de man. Hij kijkt weer bozig terug. Hij heeft zich duidelijk een paar dagen niet geschoren – een junk? – en zijn kleren zijn smoezelig. Grote en kleine M. hebben niets door. De fles is inmiddels leeg en ik moedig grote M. aan om op te schieten. Mijn gedachten houd ik wijselijk voor me.
De man staat nog steeds op dezelfde afstand, maar drinkt nu een pakje appelsap leeg, kijkend naar de lucht. Ik hou hem met één oog in de gaten en dirigeer ondertussen het gezin richting auto. De man beweegt niet. Gerust ga ik in de auto zitten. ,,Hier,’‘ zegt grote M. ,,Kun jij die vieze luier nog even weggooien?’‘ Met een zucht doe ik de auto weer open en loop naar de vuilnisbak. Ik schrik als ik de Noord-Afrikaan zie naderen. Hij is als eerste bij de vuilnisbak en gooit het lege pakje appelsap erin. Dan kijkt hij me aan en houdt de bak voor me open. Hij glimlacht en nu zie ik dat zijn gezicht helemaal niet zo bozig is. ,,Wat een mooi gezinnetje heb jij zeg,’‘ zegt hij. ,,Geniet er maar flink van.’‘ Ik glimlach terug en schaam me. Heel heel diep.